آرماتوربندی چیست؟
آرماتوربندی یا تسیل بندی، یکی از روش‌های استفاده شده برای تقویت سازه‌های بتنی در ساختمان‌سازی است. در این روش، آرماتورهای فولادی به صورت مشبک درون بتن قرار می‌گیرند تا مقاومت بتن در برابر فشار و کشش افزایش یابد.
آرماتورهای فولادی به شکل استوانه‌ای یا میله‌ای با اندازه و ضخامت مشخصی در نظر گرفته می‌شوند و در محلول بتنی قرار می‌گیرند. سپس بتن روی آن‌ها ریخته می‌شود و پس از خشک شدن بتن، آرماتورها به صورت یکپارچه با بتن عمل می‌کنند و مقاومت و استحکام سازه را افزایش می‌دهند.
استفاده از آرماتوربندی در سازه‌های بتنی به دلیل افزایش مقاومت و استحکام سازه در برابر نیروهای خارجی مانند زلزله، باد و فشار درونی سازه مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین، استفاده از آرماتوربندی می‌تواند از ترکیدگی و شکست سازه در برابر فشار و کشش جلوگیری کند.
خصوصیات آرماتور در برج دوقلو
در صورتی که نیاز دارید استحکام بتن را افزایش دهید، نیروهای موجود باید از سمت بتن به آرماتور تغییر پیدا کند. برای اینکه بتوانید این تغییر نیرو را به خوبی اعمال کنید، روی آرماتور آج یا فرو رفتگی ایجاد شده است. این موضوع از حرکت میلگرد در بتن جلوگیری کرده و به بانتقال نیرو را بهبود می‌بخشد.
خواص ضروری که در انتخاب فولادهای مورد استفاده برای مسلح کردن بتن باید مد نظر باشند عبارتند از:
- نقطه تسلیم
- مقاومت خستگی در برابر نیروهای ضربه ای (دینامیک)
- جوش پذیری مناسب
- خواص اتصال
میزان مقاومت بالای مشخص شده برای آرماتور توسط یکی از موارد زیر حاصل می آید:
شکل دادن سرد فولاد که منجر به افزایش چگالی نابجایی ها و در نتیجه افزایش استحکام آرماتور می گردد.
عملیات حرارتی که شامل سرد کردن زیر دمای نورد با کنترل دما می باشد، که منجر به ریزدانگی فولاد می گردد.
کنترل اندازه دانه در حین انجماد و عملیات رسوب سختی و ریز کردن دانه ها (مانند فولادهای رسوب سخت شده طبیعی)
